Tupla M. – Doos

Thriller

 

Fragment

[…]

Het doosje tampons mocht ineens niet met Maria mee de tbs-kliniek in.
Dat het potloodstompje van ikea niet door de controle heen kwam, viel te verwachten.
Natuurlijk protesteerde Maria, dat deed elke bezoeker die zijn spullen in bewaring genomen zag worden.
De gevangenbewaarder gaf een zwijgende demonstratie met het potloodje dat in een oor, neus of oogkas dreigde te worden gestoken.
De handen in de blauwe wegwerphandschoenen maakten een beslist gebaar van sorry-maar-helaas.
Dat van de tampons was een order van hogerhand.
Daar moest Maria het mee doen.

 

De bewaarder was zwanger.
Het overhemd van haar uniform spande om haar middel.
Ze hijgde een beetje.

 

‘Wanneer mag je op bevallingsverlof, Lilian?’ vroeg Maria.

‘Nog drie weekjes.
Half augustus ben ik uitgerekend.
Het wordt hoog tijd.
Mijn rug... Pfff.’
De pieken van haar blonde pony waaiden op.

 

Maria’s schetsboek werd doorgebladerd, daarna aan de rug vastgehouden en ‘leeggeschud’.
Er viel niets uit.
Natuurlijk niet.
De check was een ritueel en dat was bij elk bezoek hetzelfde.

 

‘Je bent bijna aan een nieuw blok toe,’ zei Lilian.
Ze glimlachte erbij.
‘Je kunt goed tekenen.’

 

‘Dank je.’

 

‘Maar wat stelt het eigenlijk voor?’
Het kwam eruit alsof Lilian dat al veel eerder had willen vragen.

 

‘Eh... het zijn ontwerpen.
Van dingen die ik later in het echt maak.
Kunst... dingen.’

Maria aarzelde, ze vond het altijd moeilijk om uit te leggen wat ze deed.
Hoe leg je iemand die bij kunst alleen aan de Nachtwacht denkt, uit dat dit objecten waren die tentoongesteld zouden worden?

 

‘Het lijken een soort hokken.
Is het iets voor honden?
Of speelhuisjes voor kinderen?’

 

‘Nee, niet precies.
Het zijn eigenlijk dingen die bedoeld zijn om je te leren concentreren.’

 

‘O, zoiets als mindfulness.’
Lilian knikte begrijpend.

 

Maria liet het maar zo.
Ze vond dat ze al te veel had gezegd.
Snel vulde ze haar tas weer met de artikelen die wel waren toegestaan.

 

Een Surinaamse bewaarder, te dik en in een slecht zittend uniform, somde de bezoekregels op.
Maria zag hem voor het eerst.
Het rumoer van de bezoekers, vooral vrouwen vandaag, verstomde, hoewel iedereen de regels kon dromen.

 

Blijven zitten.
Geen fysiek contact.
En tijd was tijd.
[…]