Henny Thijssing-Boer - Hoe de wind ook waait

Roman

Fragment

[…]

Netteke leek op haar vader, op Jan Houtman.
Ze had Jans groene ogen, zijn gevoelige mond, zijn donkere haar en... jawel hoor, ook op Nettekes voorhoofd lag, als een in het oog springend, klein sieraad, een witte lok.
Netteke Houtman was een mooi meidje, die witte lok in het donkere haar maakte haar bijzonder apart.

Jan en Lieke Houtman waren trots op hun dochter, maar kleine kinderen worden groot.
Aan het opgroeien van kinderen merk je hoe razendsnel de tijd vervliegt.

Netteke werd van baby vanzelf kleuter en vervolgens een blij, spontaan meisje dat in het dorp door velen het wichtje van de mulder werd genoemd, en datzelfde wichtje van de mulder, inmiddels achttien jaar, was gisteren in het huwelijksbootje gestapt.

Heel jong eigenlijk nog, had zij het ouderlijk huis verlaten en daar prakkiseerde Jan Houtman de hele dag over.
Lieke ook, maar zij meer in vreugde, hoewel ze Netteke wellicht nog meer miste dan Jan.

Een kind dat achttien jaar lang om je heen was, dat je mocht liefhebben, verzorgen en vertroetelen, met al de liefde die in je was, liet bij haar trouwen een leegte na die je moest zien op te vullen.
Dat kostte moeite, tijd en... pijn.

[…]